Νίκος Ζήσης: «Η κατάκτηση του Χρυσού Μεταλλίου στο Παγκόσμιο Σχολικό Πρωτάθλημα με την ομάδα των Εκπαιδευτηρίων Ε. Μαντουλίδη το 1999 στο Ισραήλ, η πρώτη μου μεγάλη εμπειρία»
Ο Νίκος Ζήσης, πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής με καριέρα 21 ετών, αγωνίστηκε για 9 συλλόγους στα σημαντικότερα πρωταθλήματα της Ευρώπης, κερδίζοντας συνολικά 25 τίτλους. Αποτέλεσε βασικό στέλεχος όλων των ηλικιακών βαθμίδων της Εθνικής Ελλάδας για πάνω από μια δεκαετία κατακτώντας 8 μετάλλια και τώρα έχει αναλάβει ως General Manager της Εθνικής Ελλάδας.
Ξεκίνησε από την ομάδα Καλαθοσφαίρισης της ΧΑΝΘ σε μικρή ηλικία, ενώ ταυτόχρονα συμμετείχε στη Σχολική Ομάδα Καλαθοσφαίρισης των Εκπαιδευτηρίων E. Μαντουλίδη, ως μαθητής του σχολείου. Η πρώτη του μεγάλη εμπειρία, όπως ο ίδιος αναφέρει, ήταν η κατάκτηση του Χρυσού Μεταλλίου στο Παγκόσμιο Σχολικό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης Λυκείου με τη σχολική ομάδα των Εκπαιδευτηρίων E. Μαντουλίδη, στο Ισραήλ το 1999.
Στη συνέντευξη που ακολουθεί αναφέρεται στον ιδρυτή του σχολείου, Ευάγγελο Μαντουλίδη, «που τον χαρακτήριζε το ήθος», όπως τονίζει ο ίδιος, στα μαθητικά του χρόνια, στη σύζυγό του Φανή Σκούφη, την οποία γνώρισε σ΄ ένα παγκάκι του Γυμνασίου των Εκπαιδευτηρίων, στις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας του και στις διαφορές ανάμεσα στον αθλητισμό στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Εξηγεί τους λόγους που οδήγησαν τον ίδιο και τη σύζυγό του να εμπιστευτούν τα τέσσερα παιδιά τους στο σχολείο, στο οποίο υπήρξαν και οι ίδιοι μαθητές, και δίνει συμβουλές στα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το μπάσκετ.
Χρυσό στο Παγκόσμιο Σχολικό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης Λυκείου. Ισραήλ 1999
Το να έχεις την τύχη και την ευλογία σε ηλικία 16 ετών, μαζί με φίλους σου και συμμαθητές σου, να κατακτάς την πρώτη θέση, το Χρυσό στο Παγκόσμιο Σχολικό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης Λυκείου, με τη φανέλα του σχολείου σου και να εκπροσωπείς τη χώρα σου είναι μία στιγμή που δεν την ξεχνάς ποτέ.
Αλλά και όλη η διαδικασία των αγώνων στα Ιεροσόλυμα είναι ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μου: να κατακτούμε μία μία τις νίκες, να φτάνουμε στον τελικό και να κατακτούμε τον τίτλο. Ήταν η πρώτη σπουδαία και σημαντική εμπειρία που είχα σαν εκκολαπτόμενος τότε μπασκετμπολίστας και θα με συνοδεύει σε όλη μου τη ζωή.
Θυμάμαι επίσης την υποδοχή που μας έκαναν οι συμμαθητές μας και τα υπόλοιπα παιδιά του σχολείου, στον σταθμό των τρένων. Από το Ισραήλ γυρίσαμε στην Αθήνα και από εκεί στη Θεσσαλονίκη με τρένο. Φοβερές εμπειρίες και αναμνήσεις που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Δεν μπορούσα να φανταστώ το πού θα έφτανα
Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήμουν μέλος ομάδων που θα έκαναν σπουδαίες επιτυχίες με εθνικές ομάδες ή με την ομάδα μου. Ήταν όνειρο, στόχος και φιλοδοξία να γίνω επαγγελματίας μπασκετμπολίστας. Ήμουν 16 χρονών, είχα αρχίζει να ξεχωρίζω σαν ταλέντο, αλλά από ταλέντο να γίνεις παίκτης απέχει πάρα πολύ. Πρέπει να πείσεις μία ομάδα να σε εμπιστευτεί και να σου δώσει την ευκαιρία να δείξεις τι μπορείς να κάνεις. Και, όταν τελικά μπαίνεις σ’ αυτόν τον χώρο, καταλαβαίνεις ότι όλα γίνονται πάρα πολύ γρήγορα, χρειάζεται σκληρή δουλειά, τρομερή αφοσίωση, ψυχική δύναμη, για να τα καταφέρεις. Μαζί, βέβαια, και τύχη.
Τα μαθητικά μου χρόνια
Στο σχολείο προσπαθούσα να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό. Η εμπειρία μου από τα Εκπαιδευτήρια Ε. Μαντουλίδη μπορεί να είναι σχετικά μικρή, γιατί ήμουν μόνο δύο χρόνια, αλλά ήταν πάρα πολύ έντονη. Ήταν ένα απαιτητικό σχολείο κι εγώ προσπαθούσα να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό και να παραμείνω συνεπής στο πρόγραμμα του σχολείου, στις μαθητικές μου υποχρεώσεις, παράλληλα με τις υποχρεώσεις μου στο μπάσκετ, που ήταν πολλές, είτε με τις μικρές εθνικές, είτε με το σχολείο με την σχολική ομάδα, είτε με την ομάδα μου, την ΧΑΝΘ.
Οι αναμνήσεις είναι πολύ έντονες, πολύ λίγος χρόνος για ξεκούραση. Όλα αυτά όμως με έκαναν τον άνθρωπο που έγινα αργότερα.
Επίσης, αν και δεν ήμουν πολλά χρόνια στο σχολείο, συναντώ ακόμα καθηγητές με τους οποίους θυμόμαστε διάφορες ιστορίες από το σχολείο, για τον δικό μου αγώνα να ανταπεξέλθω στις μαθητικές μου υποχρεώσεις, πράγμα που με συγκινεί ιδιαίτερα.
Αυτό που λέω και τώρα στα παιδιά που είναι ταλέντα στο μπάσκετ ή σε κάποιο άλλο σπορ ή σε οποιονδήποτε άλλο τομέα είναι ότι πάνω από όλα είναι μαθητές αυτήν την περίοδο και είναι πάρα πολύ σημαντικό το να προσπαθείς να μείνεις συνεπής ως μαθητής. Είναι πολύ δύσκολο.
Ευάγγελος Μαντουλίδης. Τον χαρακτήριζε το ήθος
Ο αείμνηστος Ευάγγελος Μαντουλίδης θεωρώ ότι ήταν ένας πολύ φιλόδοξος άνθρωπος. Θα τον χαρακτήριζα πολύ συμπονετικό, οραματιστή. Μια σπουδαία προσωπικότητα. Είχε τεράστια αγάπη για το μπάσκετ και ήταν ένας από τους πρωτοπόρους της ιδέας να έρθουν στο σχολείο καλοί αθλητές στο μπάσκετ, δίνοντάς τους ταυτόχρονα την ευκαιρία να φοιτούν στο σχολείο και να αγωνίζονται στη σχολική ομάδα.
Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις, ακόμα και όταν έφυγα από το σχολείο. Κάποια καλοκαίρια που ερχόμουν και έκανα προπόνηση στο γήπεδο των Εκπαιδευτηρίων, μου τηλεφωνούσε, με στήριζε, με συνέχαιρε για τις επιτυχίες μου και πάντα μου έδειχνε σεβασμό, τον οποίο είχα και εγώ πάντα στο πρόσωπό του. Θα τον έχουμε πάντα στο μυαλό μας ως ένα σπουδαίο άνθρωπο που συνέβαλε τα μέγιστα στην πρόοδο και στην εξέλιξη των Εκπαιδευτηρίων Ε. Μαντουλίδη αλλά και αναφορικά με το μπάσκετ έδωσε πάρα πολλά και στην ακαδημία και στη σχολική ομάδα.
Επίσης, τον Ευάγγελο Μαντουλίδη τον χαρακτήριζε το ήθος. Ο τρόπος που ζούσε και συμπεριφερόταν έδειχνε έναν άνθρωπο με ηθική και ηθικές αξίες. Και αυτό τον κάνει ακόμα πιο σπουδαίο. Η παρακαταθήκη που άφησε εν τέλει είναι σπουδαία και θα μνημονεύεται για πάρα πολλά χρόνια. Για κάποιον άνθρωπο που φεύγει από τη ζωή αυτό είναι μία σπουδαία τιμή.
Στα Εκπαιδευτήρια Ε. Μαντουλίδη γνώρισα τη γυναίκα μου
Η γυναίκα μου, η Φανή Σκούφη, ήταν μία πρωταγωνίστρια στο θέατρο του σχολείου και όλοι οι μαθητές περιμέναμε πότε θα έρθει η στιγμή που θα έπαιζε, για να πάμε να τη δούμε. Εγώ γνώρισα τη Φανή στο σχολείο και από την αρχή φάνηκε ότι υπήρχε ένα δέσιμο μεταξύ μας από πολύ μικρή ηλικία. Είχαμε την ευλογία να δημιουργήσουμε μαζί μία πολύ μεγάλη οικογένεια και είμαστε ευτυχισμένοι και χαρούμενοι μαζί με τα παιδιά μας. Όλο αυτό ξεκίνησε από ένα παγκάκι στο Γυμνάσιο. Εγώ ήμουν στην Α΄ Λυκείου και η Φανή ήταν στη Γ΄ Γυμνασίου. Με το πέρασμα των χρόνων, ό,τι και να συμβεί, το γεγονός αυτό δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ και πάντα το σχολείο θα συνδέεται με τη δική μας αγάπη και οικογένεια.
Γιατί επιλέξαμε τα Εκπαιδευτήρια Ε. Μαντουλίδη για τα παιδιά μας
Ο λόγος που επιλέξαμε ως σχολείο των παιδιών μας τα Εκπαιδευτήρια Ε. Μαντουλίδη είναι σίγουρα ότι και οι δύο έχουμε παρελθόν σ΄ αυτό το σχολείο, έχουμε φοιτήσει εκεί (η Φανή μάλιστα πολύ περισσότερα χρόνια από μένα). Νιώθουμε εμπιστοσύνη και ασφάλεια, που είναι πολύ σημαντικό για τον οποιοδήποτε γονιό. Σίγουρα είναι κάτι υποκειμενικό η επιλογή του σχολείου για τα παιδιά σου, αλλά εμείς, όταν ήρθε η στιγμή να αποφασίσουμε, (αρκετά χρόνια ήμασταν στο εξωτερικό) ήταν η ασφαλής επιλογή για μας, έχοντας αυτό το παρελθόν. Γνωρίζουμε επίσης ότι θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για την πρόοδο των παιδιών μας, αλλά και να αισθάνονται καλά στη μαθητική κοινότητα.
Ο τίτλος του Ευρωμπάσκετ το 2005, η πιο σημαντική στιγμή στην καριέρα μου
Είχα την τύχη και την ευλογία να ζήσω πολλές όμορφες και σπουδαίες στιγμές με τις ομάδες μου. Αγωνίστηκα σε αρκετές ομάδες του εξωτερικού. Η στιγμή όμως που έρχεται ξεκάθαρα ως κορυφαία είναι με την Εθνική Ομάδα, με δύο παρακλάδια. Το Ευρωμπάσκετ το 2005, όταν κατακτήσαμε την πρώτη θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Να εκπροσωπείς τη χώρα σου και να φοράς τη φανέλα της Εθνικής Ομάδας είναι μία τεράστια τιμή, αλλά να πετυχαίνεις διάκριση με την Εθνική σου Ομάδα είναι κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια. Για μένα είναι η μεγαλύτερη μπασκετική ευλογία που μπορεί να έχεις. Εμείς το πετύχαμε αυτό και δεν ξεχνιέται ποτέ. Επίσης η νίκη επί των Αμερικάνων. Θεωρώ ότι ήταν η σπουδαιότερη νίκη που πέτυχε ποτέ ομάδα στον ομαδικό αθλητισμό στην Ελλάδα, η μεγαλύτερη έκπληξη, όταν αντιμετωπίζεις την καλύτερη ομάδα του κόσμου με σπουδαίους παίκτες, σ΄ έναν ημιτελικό παγκοσμίου πρωταθλήματος, που σου δίνει τη δυνατότητα να πας στον τελικό. Είναι κάτι το σπουδαίο. Αυτές είναι οι δύο στιγμές που θα ξεχώριζα.
Οι στόχοι μου ως General Manager της Εθνικής Ελλάδας
Με το που αποφάσισα να σταματήσω την καριέρα μου ως αθλητής καλαθοσφαίρισης μου έγινε μία πρόταση να συμμετέχω στην Εθνική ομάδα από άλλο πόστο, αυτό του General Manager, και απάντησα αμέσως θετικά. Αισθάνομαι πολύ συνδεδεμένος με την Εθνική Ομάδα. Συμμετείχα από 14 χρονών παιδί στις μικρές Εθνικές και έζησα σπουδαίες στιγμές στην πορεία μου μέσα στις Εθνικές Ομάδες, μεγάλες χαρές, μεγάλες λύπες… Ό,τι ζούσα στις Εθνικές Ομάδες γινόταν σε υπερθετικό βαθμό. Είτε σε χαρά είτε σε λύπη. Το γεγονός ότι ήμουν για πολλά χρόνια στο εξωτερικό, μου δημιούργησε μία νοσταλγία, η οποία μεγάλωνε χρόνο με τον χρόνο ακόμα περισσότερο. Όταν μου ζητήθηκε λοιπόν να επιστρέψω, δεν το σκέφτηκα καν. Με τις εμπειρίες που έχω και γνωρίζοντας πρόσωπα και καταστάσεις στην Εθνική Ομάδα, θεωρώ τον εαυτό μου ικανό να βάλω το δικό μου λιθαράκι και να βοηθήσω την Εθνική με διαφορετικό ρόλο και με διαφορετικό τρόπο πλέον. Να επιστρέψει εκεί που θεωρώ ότι της αξίζει. Έχουμε σπουδαία παράδοση. Τα τελευταία χρόνια μπορεί να μην έχουμε καταφέρει να κάνουμε μία μεγάλη επιτυχία ως Εθνική Ομάδα, αλλά πιστεύω ότι η ομάδα έχει τις δυνατότητες να πετύχει κάτι σπουδαίο. Για μένα η Εθνική Ομάδα είναι χρέος, είναι τιμή, είναι ευθύνη. Είναι πολύ περισσότερα από ένα επάγγελμα.
Οδηγίες προς νέους μπασκετμπολίστες…
Θα πω ακριβώς αυτό που λέω στους τρεις μου γιους, γιατί ο τέταρτος είναι πολύ μικρός, για να καταλάβει. Καταρχάς το πιο σημαντικό πράγμα είναι το σχολείο αυτήν τη στιγμή. Τα μαθήματα και η πρόοδος σου. Πρέπει να βρίσκεις τον χρόνο, τη θέληση να είσαι συνεπής στο σχολείο σου. Από εκεί και πέρα είναι σπουδαίο να ασχολούνται τα παιδιά με τον αθλητισμό. Όπως σημαντικό είναι να ονειρεύεται κάθε παιδί να διακριθεί ως μπασκετμπολίστας ή ποδοσφαιριστής ή οτιδήποτε άλλο θέλει να κάνει.
Ανεξαρτήτως τι θα καταφέρει τελικά από τον αθλητισμό, θα πάρει πράγματα
που θα τα κουβαλάει σ’ όλη του τη ζωή. Την πειθαρχία προς τον συμπαίκτη του, τον προπονητή του ακόμα και τους διαιτητές. Την ανταγωνιστικότητα, το πρόγραμμα στο οποίο πρέπει να μπει, τα πρέπει που θα έχει από μικρή ηλικία, την απόρριψη, πώς να απαντήσει σ΄ αυτήν, τον εφησυχασμό ενδεχομένως που μπορεί να έχει, όταν πετύχει κάτι σπουδαίο, πράγμα που θα τον βοηθήσει στην εξέλιξή του. Όλα αυτά είναι πράγματα που θα βοηθήσουν κάθε παιδί στη μετέπειτα ζωή του. Είναι πραγματικά σπουδαίο να ζεις όλες αυτές τις εμπειρίες σε μικρή ηλικία.
Δύο πράγματα λέω στα παιδιά μου και θα έλεγα σε κάθε παιδί: όταν μπαίνετε στο γήπεδο να δίνεται το 100%, ποτέ το 99% και να το ευχαριστιέστε. Αυτό είναι μία λεπτή γραμμή που ακόμα και ως επαγγελματίας είναι δύσκολο να το διαχωρίσεις. Αυτή όμως είναι μία φόρμουλα, μία χημεία, για να πετύχεις σημαντικά πράγματα: να τα δίνεις όλα με ευχαρίστηση.
Αθλητής στην Ελλάδα. Αθλητής σε ομάδες του εξωτερικού. Η σημαντικότερη διαφορά.
Έζησα το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας μου στο εξωτερικό. Δεκαπέντε χρόνια. Τη μεγαλύτερη διαφορά στον αθλητισμό σε σχέση με την Ελλάδα την εντοπίζω στη διαχείριση των συναισθημάτων μας.
Ως φίλαθλοι αλλά και ως επαγγελματίες του χώρου στην Ελλάδα, αν κερδίζεις είσαι Θεός, αν χάνεις είσαι αποδιοπομπαίος τράγος. Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.
Στο εξωτερικό, στη Γερμανία, την Ιταλία έχει τύχει να είμαι μέλος ομάδας που κατακτά πρωτάθλημα σε πόλεις 80.000 - 90.000 κατοίκων. Φαντάσου να πάρει πρωτάθλημα στην Ελλάδα η ομάδα της Καρδίτσας. Δεν θα σε αφήνουν να κυκλοφορείς για έναν μήνα.
Στο εξωτερικό σε επιβραβεύουν, όταν πετυχαίνεις, αλλά ως ένα σημείο. Όταν αποτυγχάνεις υπάρχει κριτική, αλλά πάλι ως ένα σημείο.
Είναι κάτι το συγκλονιστικό να «φεύγει», να χάνει τη ζωή του, ένα παιδί από οπαδική βία.
Θα ήθελα να αναφερθώ και σ΄ ένα γεγονός που συνέβη τελευταία και μας λυπεί όλους ιδιαίτερα. Είναι κάτι το συγκλονιστικό να «φεύγει», να χάνει τη ζωή του, ένα παιδί από οπαδική βία. Είναι ένα παιχνίδι. Κάποιος θα κερδίσει και κάποιος θα χάσει. Ο φίλαθλος, είναι υγιές να χαίρεται με την επιτυχία της ομάδας του και να λυπάται με την αποτυχία, να πάει στο γήπεδο με φίλους του, με τα παιδιά του να επευφημήσει για την ομάδα του και μετά να γυρίσει στο σπίτι και να συνεχίσει τη ζωή του. Αυτό είναι το ωραίο και συμβαίνει στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού, όχι σε όλες (ίδια κουλτούρα με μας έχουν στην Τουρκία, τη Σερβία). Αυτή θεωρώ ότι είναι η σημαντικότερη διαφορά.
